“De voorstelling wordt gedragen door de muziek van Robert van der Tol, aan dialogen heeft regisseur Michael Helmerhorst een broertje dood. “ theaterkrant, juni 2019, recensie ROBOT, Vis à Vis

“De nostalgie van de herkenbare kinderhartstochten wordt buitengewoon goed versterkt door de muziek van Robert van der Tol. (…) Zijn afwisselende nummers vloeien ongemerkt voort uit de vertelling en krijgen daarin prachtig de ruimte. (...)  De muziek weerspiegelt niet alleen het thema, ze vult het ook aan en tilt het naar een hoger plan,  TM, december 2010, recensie Iemand Issum Niemand Issum, Theater De Citadel

“… de nieuwe muziektheaterproductie van het Noord Nederlands Toneel wordt voortgestuwd door genadeloze swamp rock, mudfunk en psychotrash, meeslepend gebracht door de band van componist Robert van der Tol. Het kan niet wild genoeg zijn, in alle opzichten; de kwaadaardige, racistische taalerupties beuken net zo hard in ons hoofd als Van der Tol’s rock.”  NRC, november 2009, recensie Achterlanden, NNT

“Van der Tol heeft een gevarieerd programma voor de rest van deze dag: steigerpijpen op verschillende hoogtes afzagen zodat er een soort panfluit ontstaat, kabels trekken, speakers ingraven, de Pipo de Clown-achtige wagen verven waarin de band tijdens de voorstelling zal spelen. En ó ja, hij moet ook nog een paar muziekstukken schrijven.” interview VPRO gids, september 2008, To Be To Not Be, Dogtroep

“Robert van der Tol es un cruce entre Tom Waits y Buster Poindexter, pero también podríamos hablar de Arthur H., Paolo Conte o Pascal Comelade; pulcro y excéntrico a la vez puso la voz, banjo, guitarra, percussion y teclados en perfecta sincronía con el acordeón de Roberta Possamai y el sobrio contrabajo de Frank van Berkel. La música, llena de pequeños matices y originales arreglos, al ser acústica y estar interpretada sin amplificación alguna, merecía un silencio y una concentración que fue imposible conseguir.” Il Gran Teatro Amaro live in Barcelona, La Vanguardia, 1996

“Jedem Stück wird das Maß Schönheit und Absurdität gegeben, das es verdient. Den vier Musikern genügt es, in Verlauf des Konzerts eine Atmosphäre der Intimität zu schaffen, der sich kaum jemand im Publikum entziehen kann. Nach zwei Stunden bleibt ein intensiver Eindruck, die Gruppe hat in den Köpfen ihrer Zuhörer etwas bewegt.” Il Gran Teatro Amaro live in Göttingen, 1993

“Sanfte Melancholie kippt wenige Takte später in rasante Ausbrüche von Lebenslust oder -wut. Eine atemberaubende Dynamik, unvermittelte Kapriolen der komplexen Kompositionen und die Präsenz der Persönlichkeiten überraschen immer wieder neu.” Il Gran Teatro Amaro, Frankfurter Allgemeine, 1995

“Het ensemble voorziet haar van een sprankelende muzikale omlijsting, maar dat mag je ook verwachten als de arrangementen zijn gemaakt door Robert van der Tol, die zijn talenten op dat gebied al bewezen heeft met de prachtige voorstellingen van de Pan-Europese muziektheatergroep Il Gran Teatro Amaro.” Oor, 1996, recensie La Pat

"Maar één van de fraaiste voorbeelden van 'gecultiveerd' en 'ruig' in deze voorstelling is de compositie voor klassieke gitaar en drilboor. Het ijle spel van de gitarist en het gebrul van de twee boren laat zien dat een huwelijk tussen fijnzinnigheid en techniek - hét kenmerk van Dogtroep - bijzonder fraai kan zijn." Dogtroep in Leidsche Rijn, Telegraaf, juni 2003

"Tussen de rare, stilistisch veelzijdige nummers vallen een paar liedjes aangenaam uit de toon: de in het Nederlands gezongen "Arme Man " en "Luis". Beide stukken componeerde Robert van der Tol op gedichten van Jan Arends (...) Velen zullen dergelijke regels overdreven sentimenteel voordragen. Zo niet Van der Tol. Dat maakt er een juweel van," CD Piazza Orphelins, Trouw 1995

"Keine Refrains, keine gevällige Melodie, kein tanzbarer Schlag, ein ständiges Ausscheren und Abklemmen, ein Spiessrutenlauf zwischen Chanson und Zwölftonmusik, eine Tierquälerei an Akustikgitarre, Kontrabass, Akkordeon und Klavier (...) Eine Realsatire mit Knalleffekt." Il Gran Teatro Amaro, Tageszeitung Zürich, 1994